Dag 52 t/m 54: Koh Larn

Na het schrijven van de vorige blog realiseerde ik me dat ik iets vergeten was. Een bijzonder moment met bijzondere mensen, dat ik graag alsnog met jullie wil delen. De bus van Khao Sok naar Khao Lak had ik nét gemist. De laatste bus, dácht ik. Maar dat was gelukkig niet het geval, er zou later die avond nog een bus rijden. Omdat ik nog niet had gegeten vroeg ik aan de verkoper van de bustickets (bij een klein winkeltje, in een redelijk afgelegen straatje) of er restaurantjes in de buurt waren. Hij aarzelde geen moment en begon meteen te graven in zijn eigen vrieskist. Hij haalde er het een en ander uit, liep ermee zijn woning in en gaf zijn vrouw de opdracht om pad thai voor me te koken. Wat een lieve mensen en wat een mooi gebaar om hun eten af te staan aan een vreemde. Ik voelde me er een beetje schuldig bij, maar in Thailand leek deze manier van hartelijkheid de normaalste zaak van de wereld. Deze saamhorigheid mis ik in Nederland weleens. Uiteraard heb ik deze lieve mensen meerdere keren bedankt en netjes betaald voor het eten ;)

Dat was nog even een mooie anekdote over de vorige bestemming. Dan nu de volgende bestemming: Koh Larn, een eilandje waar vooral veel locals komen voor een weekendje weg. Een eilandje dat onder de toeristen niet zo bekend is. Om daar te komen vanuit Khao Lak moest een hele reis worden afgelegd. "Ik ga echt nooit naar Phuket en Pattaya" zei ik voorafgaand aan de reis. Waarom? Omdat het extreem toeristische van beide plekken me niet aansprak. Laat ik nou net een nachtbus van Phuket naar Pattaya nodig hebben om de ferry naar het niet-toeristische Koh Larn te kunnen nemen. Voor deze keer dan toch maar naar Phuket.. Daar aangekomen moest ik ruim 6 uur wachten op de nachtbus. Ik besteed mijn tijd graag nuttig, dus ik besloot op de bonnefooi naar het dichtstbijzijnde haventje te lopen. Een wandeling van ongeveer een uurtje heen en daarna weer een uurtje terug. Toeristisch? Dit stukje van Phuket totaal niet! De locals keken me eerder verrast aan dat ik daar liep. Eenmaal bij het haventje lag er een restaurant. Daar heb ik heerlijk gegeten met mooi uitzicht op zee. Neem een kijkje bij mijn video's, daar zie je hoe een gerecht nog kokend op een gloeiend hete plaat werd geserveerd. 

Eenmaal terug bij het busstation begon de lange avond/nachtrit. Ongeveer 16 uur zou de rit duren. Ik sliep eigenlijk best goed die nacht. Dat verraste me, want normaal gesproken doe ik nauwelijks een oog dicht als ik met een bus reis. Toen ik wakker werd zou het nog ongeveer een uurtje duren voordat de bus in Pattaya zou aankomen. Maar al snel zag ik dat we flinke vertraging hadden, we waren namelijk met de bus in een enorme overstroming terecht gekomen. Chaos was het, maar wat bleven de Thai kalm en rustig. Ook deze situatie leek voor hen de normaalste zaak van de wereld te zijn. Maar als westerling geloofde ik mijn ogen niet toen ik mensen hun huizen uit zag komen met het water tot aan hun middel en een bootje voortduwend met hun honden erin. Op sommige plekken kolkte het water. Indrukwekkend en tegelijkertijd een beetje eng om te zien. Waar moesten we naartoe als het water nog meer zou stijgen? Gelukkig heeft de buschauffeur de bus veilig door het water heen weten te loodsen. Een avontuur en 5 uur vertraging verder kwam ik dan eindelijk aan in Pattaya. Snel de ferry op naar Koh Larn.

Op Koh Larn was het vooral relaxen op het strand. Daar was ik wel even aan toe na alle indrukken van de hele reis! Het viel me op dat er bijna niemand liep op het eiland. Alle locals reden er op motoren, zelfs voor kleine afstanden. Het moet dus een raar gezicht zijn geweest dat ik daar als westerling alles te voet aflegde (zo groot was het eiland immers niet). De laatste dag kreeg ik van een local zelfs een lift naar de haven toen ik daar met mijn backpack naartoe liep, om vervolgens terug te keren naar Bangkok. In mijn volgende blog lezen jullie hoe mijn laatste dagen in Thailand waren.